Polska stoi kryminałami. Skandynawscy czy amerykańscy autorzy to już uznana marka, ale nasi pisarze nie ustępują im na tym polu. Wystarczy wspomnieć Remigiusza Mroza, Zygmunta Miłoszewskiego czy Katarzynę Bondę. Do tego grona można też zaliczyć Agnieszkę Pruską, która zadebiutowała powieścią "Literat". W 2016 roku powstała ostatnia, jak na razie część jej trylogii o gdańskich policjantach. Która z trzech podobała mi się najbardziej?

Literat, Hobbysta i Żeglarz to tytuły, które składają się na trylogię Agnieszki Pruskiej. Co je łączy? Po pierwsze Gdańsk - miasto, w którym ma miejsce akcja, i bohaterowie - miejscowy oddział policji kryminalnej. Co bardzo mnie ucieszyło, kiedy zaczęłam czytać - okazało się, że to "tradycyjne" kryminały, gdzie śledztwo prowadzi właśnie policja. Po powieściach, gdzie głównymi bohaterami są adwokaci, prokuratorzy i profilerzy, była to bardzo przyjemna odmiana. Dawno nie czytałam tego typu powieści kryminalnej i chętnie do niego powróciłam.  

BOHATEROWIE

Tak jak wspominałam, autorka zrobiła ukłon w stronę tradycji. Główni bohaterowie to policjanci wydziału kryminalnego. Szefem zespołu prowadzącego śledztwa jest nadkomisarz o nietypowym zarówno imieniu, jak i nazwisku - Barnaba Uszkier. Zwracacie uwagę, na takie szczegóły, jak imiona bohaterów? Ja zawsze i cieszy mnie niezwykle, kiedy są oryginalne, jak w tym wypadku. Barnabie towarzyszy komisarz Witold Prokosz, porucznik Gołąb, komisarz Anna Więdzik i Roman Jadlina, aspirant. Nad całym zespołem czuwa "Dyktator" - inspektor Kalinowski, szef komendy, niezbyt zresztą lubiany przez podwładnych. Odrobinę oryginalności wnosi obecność psychologa policyjnego, Marka Leńskiego, z którego usług często korzysta Uszkier. To trzon główny bohaterów. Pojawiają się w całej trylogii, a sporadycznie dołączają do nich inni funkcjonariusze, którzy dbają o to, żeby nie było nudno :). Co zapisuję na plus to to, że bohaterowie mają życie prywatne - Barnaba ma żonę, dwóch synów i trenuje aikido, Gołąb i Jadlina wędkują, Więdzik umawia się na randki, a Prokosz prowadzi życie rodzinne. Wszystko to sprawia, że postacie zyskują na wiarygodności, nie są szkicami na papierze, a ludźmi, którzy oprócz pracy mają rodziny i borykają się też z problemami.

FABUŁA

Na początek muszę wspomnieć o tym, że każdą książkę można czytać osobno, nie po kolei i jakkolwiek chcecie. Każda poświęcona jest innemu śledztwu, które zostaje zamknięte w powieści i tylko czasem bohaterowie napomykają o poprzedniej sprawie, ale w taki sposób, że nie wpływa to na zrozumienie treści książki.


Literat

Pewnego sobotniego poranka biegacz dokonuje dziwnego odkrycia na placu budowy, obok którego trenował - w dziurze w ziemi odnajduje... mumię. Prawdziwą, zabandażowaną i wyglądającą bardzo autentycznie. Wezwani policjanci dębieją, a po badaniu dziwnego znaleziska są jeszcze bardziej zaskoczeni - mumia to nie relikt przeszłości, a całkowita nowość. Została zrobiona kilka dni wcześniej, a pod bandażami odkryto samotną mieszkankę Trójmiasta, którą uznano za zaginioną. Brak jakichkolwiek śladów sprawia, że śledztwo w sprawie mumii utyka w martwym punkcie i akta trafiają na półkę. Po kilku tygodniach policja znajduje kolejną ofiarę, której cechy wykazują duże zbieżności z mumią, oprócz sposobu zabicia. Barnaba Uszkier ma pewne podejrzenia... Czy w Gdańsku grasuje seryjny morderca?

Hobbysta

Trwają wakacje, a Pojezierze Drawskie to wymarzona dla nich sceneria - można łowić, zbierać grzyby i spacerować w leśnej głuszy. Sielankę przerywa ciało znalezione... na poligonie, w miejscu, gdzie zazwyczaj ustawia się czołg podczas manewrów. Co wspólnego mają synowie Uszkiera, żołnierze i zaginiony sprzęt wędkarski? Odpowiedź w drugiej części trylogii.

Żeglarz

To chyba moja ulubiona książka z tego cyklu. Zbrodnia jest tu dużo mniej wymyślna. Ginie dwóch żeglarzy-amatorów: jeden tonie, drugi wiesza się... A jednak w toku śledztwa okazuje się, że nie przenieśli się w zaświaty z własnej woli. Rozwiązanie sprawy komplikuje fakt, że obydwie ofiary były miłe, sympatyczne i niemal kryształowe; w życiu nie zrobiły nic, co podpadałoby pod jakikolwiek paragraf. A jednak nie żyją... Mottem tej książki mogłoby być hasło: Znajdź motyw zbrodni, a znajdziesz mordercę.

CO JA MYŚLĘ?

Jako wielbicielka kryminałów w formie tradycyjnej jestem jak najbardziej usatysfakcjonowana lekturą powieści Agnieszki Pruskiej. Duży plus przyznaję za bohaterów, których można polubić, zwłaszcza nadkomisarza Uszkiera, który jest wzorcowym "dobrym gliną". Wykreowane fabuły i ich rozwiązania również przypadły mi do gustu, szczególnie trzecia z nich. Wszystkie fakty zgrabnie się wiążą i nie zostawiają czytelnika z niedosytem. Jednak w tej szklance miodu znajdzie się łyżka dziegciu - mam parę uwag do strony technicznej książek, głównie trzeciego tomu.

Chodzi o niewiarygodną ilość literówek, przeoczeń, powtórzeń i pomyłek dotyczących imion bohaterów - pobocznych, bo pobocznych, ale zawsze. Redaktor chyba spał, jak czytał, przynajmniej takie odniosłam wrażenie, co niestety bardzo utrudniało mi lekturę. Cóż, jak się okazuje, korektor i redaktor to również osoby przyczyniające się do sukcesu książki (jakby ktoś w to wątpił:)). 

Mam nadzieję, że ta potrójna recenzja nie okazała się zbyt chaotyczna i daliście radę przez nią przebrnąć. Zamierzacie sięgnąć po przygody komisarza Uszkiera? Bo ja przyznam, że chętnie spotkałabym się z nim i jego współpracownikami w kolejnym tytule...