To moje pierwsze spotkanie z autorką i muszę przyznać, że niezwykle udane. Nie zabiłam to skomplikowana historia trzydziestoczteroletniej Sabiny Garncarek, która od dłuższego czasu mierzy się z problemami na tle psychicznym. Kobietę poznajemy w chwili, gdy postanawia poddać się innowacyjnej terapii, testując nowe długo działające leki. W tym samym czasie dochodzi do zabójstwa byłej kierowniczki sklepu, z którego Sabina została zwolniona. Kobietą zaczyna interesować się policja i  wszystko wskazuje na to, że mogła mieć coś wspólnego z tym przestępstwem. Sabina nie pamięta jednak tego, co się stało. Czy mimo to może czuć się niewinna? 

Sabina to kobieta z trudnymi doświadczeniami z dzieciństwa, które bardzo mocno wpływają na jej dorosłość. Bez pracy, rodziny i środków do życia, za to z traumą, stanami depresyjno-lękowymi i zanikami pamięci, wywołuje u czytelnika silne współczucie. Kiedy dziewczyna trafia w ręce policji, zaczynamy się zastanawiać, czy mogła zabić, skoro tego nie pamięta? Ale przecież już raz to zrobiła i brzemię swojego czynu nosi w sobie do dziś. 

Klaudia Muniak stworzyła thriller, w którym trudne emocje, lęk i traumatyczne przeżycia wylewają się z każdej strony. Choroba psychiczna oraz nowoczesne leczenie sprawiają, że główna bohaterka nie tylko nie ma do siebie zaufania, ale też nie daje sobie pomóc. Ta historia jest bardziej skomplikowana, niż się wydaje, ale nawet najdrobniejszy szczegół jest doskonale przemyślany. Wszystko jest po coś, każdy  element ma swoje miejsce w układance. W Nie zabiłam panuje mroczny, przygnębiający klimat. To książka, w której literackie karty spowijają gęste chmury, przenikający do kości  wiatr i ulewny deszcz, a mimo to i tak ma się ochotę na spacer z bohaterami. Ale ostrzegam, rozpoczęcie tej wędrówki jest ryzykowne, bo Muniak zabiera czytelnika do labiryntu pełnego pułapek ludzkiego umysłu i  niespodziewanych zwrotów akcji. Uprzedzam: wyjście z niego możliwe  dopiero po przeczytaniu ostatniego zdania.