Ostatnio coraz częściej szukamy w literaturze niesamowitych emocji, sensacji, mroku, niewyobrażalnych historii, lekkości i łatwości czytania czy czegoś, co spowoduje, że nie będziemy mogli oderwać się od książki. Czytamy szybko, często bezmyślnie, to co wszyscy i na wyścigi. W tym wszystkim często zapominamy o tym, że historia po prostu powinna być wartościowa. Bardzo lubię książki, które pomagają mi zwolnić i pochylić się na dłużej nad jakimś tematem. Nostalgiczne, spokojne i po prostu ważne. Pamięć dla Heleny bez wątpienia jest taką książką. 

Tytułowa główna bohaterka pewnego dnia razem z dwójką młodszego rodzeństwa pod pretekstem przeprowadzenia profilaktycznych badań, zostaje wywieziona przez niemieckich żołnierzy do ośrodka Lebensborn. Dzieci już nigdy nie wracają do rodzinnego domu. Sylwia i Tomasz zostają adoptowani i opuszczają kraj, a Helena kobieta o aryjskiej urodzie, staje się kandydatką do rodzenia potomków Fuhrera. Dziewczyna ma nawet swojego oficera, który wyznaczył ją na matkę jego niemieckich dzieci. Młodziutka Helena nie może znieść tej sytuacji, nikt nie pyta jej o zdanie, nikt nie liczy się z jej potrzebami. Wszyscy uważają, że powinna być dumna z tego, że będzie rodzić niemieckich żołnierzy. Jedyną nadzieją na lepsze jutro staje się znajomość z Viktorem, kierowcą "jej" oficera. Ale czy ta miłość ma szanse przetrwać? Czy para zdoła odnaleźć się po zakończeniu wojny? 

Przeczytałam już w swoim życiu wiele książek o wojnie. Tych z gatunku reportażu, ale też i  tych fikcyjnych, osadzonych w czasach wojny. Zawsze wydawało mi się, że żadna wiedza z tego okresu już mnie nie zaskoczy. Tak było do czasu przeczytania tej książki. Pamięć dla Heleny to pierwszy raz kiedy  spotkałam się z historią ośrodka Lebensborn. Działalność tego typu placówek owiana była dużą tajemnicą. Co akurat mnie nie dziwi. Pod pretekstem ośrodka dla sierot wojennych, Niemcy stworzyli zakład do produkowania noworodków. Naziści podstępem wywozili dzieci, które miały aryjską urodę z polskich domów, a potem poddawali procedurze adopcji. Polki, Żydówki i kobiety różnej narodowości, które również spełniały "kryteria" jedynej słusznej rasy były tam zapładniane przez oficerów i rodziły dla nich dzieci. 

Chociaż Helena nie jest postacią rzeczywistą, a cała książka to tylko fikcja literacka Ewa Formella, pisząc ją, dała głos kobietom i dzieciom, które kiedyś zostały tam mocno skrzywdzone. Wspomnienie o nich zdecydowanie powinno być podtrzymywane jak najdłużej. 

Pamięć dla Heleny to książka o wojnie, cierpieniu, bólu, okrucieństwie, miłości, ale też przede wszystkim o nadziei, która towarzyszy człowiekowi do końca. Jest trochę melancholijna, trochę historyczna i trochę romantyczna. Po prostu ważna. Taka, która sprowokuje do myślenia i zostanie w pamięci na dłużej. Bo takich historii się nie zapomina i wobec takich książek nie przechodzi się obojętnie. Jeśli chcecie w niej znaleźć nieoczekiwane zwroty akcji czy natłok emocji, to tego nie znajdziecie. Ten tytuł zdecydowanie broni się po prostu swoją historią. Gwarantuje, że będziecie Helenie współczuć i będziecie się uśmiechać razem z nią. 

Ewa Formella stosując dwie linie czasowe, podjęła też próbę połączenia pokoleń. Co ciekawe pokazała też zjawisko, które jest nierzadko spotykane. Rodziny osób, które przeżyły Holocaust często wiedzą bardzo mało o ich przeszłości. 

Pamięć dla Heleny nie dostarczy łatwej rozrywki, ale zdecydowanie jest warta przeczytania. Zarezerwujcie dla niej popołudnie. 

Tytuł: Pamięć dla Heleny
Autor: Ewa Formella 
Wydawnictwo Replika Kobieta 
Ilość stron: 302 
Data premiery: 25 kwietnia 2023 

Nie od dziś wiadomo, że literatura łączy pokolenia. Z roku na rok statystyki pokazują jednak, że w naszym kraju więcej osób nie czyta, niż czyta. Jednak ilość wydawanych obecnie tytułów skierowanych do młodzieży, daje nadzieję na to, że młode społeczeństwo niebawem wpłynie na poprawę tych statystyk.

Pierwszy tom najnowszej serii o Rodzinie Monet od wydawnictwa Muza sprzedał się w ilości ponad 100 tys. egzemplarzy. Młodzi czytelnicy oszaleli wręcz na punkcie tej książki. Dlatego, choć mój PESEL niekoniecznie pozwala czytać już tego rodzaju książki, razem z moją nastoletnią siostrzenicą sprawdziłyśmy, o co tyle szumu.

Rodzina Monet. Skarb to historia nastoletniej Hailie, która traci w wypadku samochodowym mamę i babcię, dwie najbliższe jej osoby. Dziewczynka w jednej chwili zostaje sama. Dodatkowo okazuje się, że nastolatka ma tajemniczego brata Vincenta, który ma zostać jej nowym opiekunem prawnym. Hailie z dnia na dzień rozpoczyna nowe życie i przeprowadza się do Ameryki. Tam czeka na nią nie tylko Vincent, ale także czwórka innych braci -  Will, Shane, Tony i Dylan. Każdy z nich zupełnie inaczej podchodzi do relacji z przybraną siostrą. Dziewczyna nie tylko sama musi poradzić sobie z traumą po stracie, ale też spróbować odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Okiem (prawie) siedemnastolatki

W mojej opinii fabuła tej książki jest oryginalna, ale jednocześnie zbyt mało prawdopodobna, dlatego na początku miałam lekkie obawy co do lektury. Tego typu "odmienność" w książkach zazwyczaj kończyła się dla mnie zbyt szybko dziejącą się akcją, szczątkowo opisanymi postaciami i pominięciem  wielu istotnych szczegółów. Być może dotychczas po prostu nie miałam szczęścia i dlatego obawiałam się, że będzie tak i w tym przypadku. W ostateczności okazało się być inaczej i cieszę się, że dałam szansę tej książce. Z początku byłam trochę zła, ponieważ akcja toczyła się zbyt wolno, wręcz momentami stała w miejscu. Jednak jak się później okazało, wolne tempo pomogło bardziej nakreślić sytuację Hailie i wczuć się w jej rolę. Kilka niespodziewanych zwrotów akcji pozytywnie wpłynęło też na odbiór całości. Książka jest ciekawa, wypełniona wieloma tajemnicami, ale też różnorodnymi emocjami, które autorka przedstawiła w doskonały sposób. I właśnie to moim zdaniem w tej książce jest najlepsze. Każdy z bohaterów reprezentuje swoją osobą zupełnie inne zachowania oraz emocje. Na początku mylnie twierdziłam, że wszyscy bracia Monet są tacy sami. W trakcie lektury spostrzegłam jednak, że mimo wielu podobieństw są to całkowicie odmienne charaktery. Dodatkowo kontrastując ich sposób bycia z osobowością Hailie jeszcze bardziej można zauważyć różnice między nimi nie tylko w zachowaniu, ale także w dojrzałości emocjonalnej. Dzięki różnorodnym emocjom opisanym w książce mogłam spróbować w większym lub mniejszym stopniu je zrozumieć. Dodatkowo wszystkie tajemnice braci Monet; to jak traktują młodszą siostrę, a także to dlaczego to robią, jest ciekawe i powodowało, że cały czas chciałam dowiedzieć się na ten temat więcej. Autorka pokazała, że rodzina Monet to silne rodzeństwo, które zawsze stara się rozwiązać trudne sytuacje oraz zawsze niezależnie od sytuacji bezgranicznie siebie wspiera i chroni. Dzięki temu cała książka dała mi poczucie, że rodzina jest najważniejsza i by się nie poddawać i przetrwać to, co daje nas los. Nie wiem, czy taki był zamysł autorki, jednak to właśnie odczułam i bardzo mi się to podoba. Z przyjemnością polecę tę książkę znajomym, a sama będę śledzić dalsze losy Hailie i jej braci.

Okiem (prawie) trzydziestolatki

Nie będę ukrywać, że na początku fabuła wydawała mi się trochę naiwna, jak to przy książkach dla nastolatków. Muszę jednak przyznać, że mocno się pomyliłam. Główna bohaterka mierzy się z problemem, z którym niejeden dorosły by sobie nie poradził - stratą dwóch najbliższych osób i odnalezieniem swojej nowej rodziny w zupełnie innej części świata. Hailie to silna dziewczyna, która oprócz swojego bagażu doświadczeń, musi zmagać się z własnymi emocjami i brakiem zrozumienia ze strony przyszywanego rodzeństwa. Dodatkowo pięciu prawie obcych mężczyzn wymaga od niej totalnego podporządkowania, całkowicie ignorując potrzeby młodej dziewczyny. Czytając Rodzinę Monet, doszłam do wniosku, że autorka pokazała to, na co wielu nastolatków natrafia w codziennym życiu - brak zrozumienia, nieumiejętność rozmowy z własnymi opiekunami oraz ciągłe zakazy. Kolejną istotną kwestią było dla mnie ukazanie dwóch problemów, które coraz częściej wpisane są w nastoletni wiek - pierwsza miłość i zaburzenia odżywiania. Hailie ulokowała swoje uczucia u niewłaściwego chłopca, ponieważ tylko on poświęcił jej uwagę i dał poczucie, że jest ważna. To coś, czego na ten moment nastolatka potrzebowała najbardziej, a czego nie dostała od swoich najbliższych. Zaburzenia odżywiania to również istotny problem, którego nie należy lekceważyć. Choć pierwotnie akcja toczyła się bardzo wolno, wręcz sączyła się przez palce, co dla mnie - fanki kryminałów i sensacyjnego suspensu - było bardzo nużące, po przeczytaniu zrozumiałam, że nie o zawrotną akcję chodziło Marczuk. Autorka skupiła się na czymś dużo ważniejszym - na emocjach bohaterów. Myślę, że niejedna nastolatka może się utożsamić z Hailie i nie chodzi tu nawet o przeprowadzkę na drugi koniec świata, stratę najbliższych czy bogatą nową rodzinę. Ale o bombę emocjonalną, z jaką muszą radzić sobie młodzi ludzie na co dzień i z tym, jak bardzo czują się niezrozumiani. Przygody Hailie i jej braci niosą za sobą dużą tajemnicę, którą z pewnością każdy - niezależnie od wieku - będzie chciał rozwiązać. Weronika Marczuk stworzyła książkę wprost idealną dla młodzieży i zachwyt nad nią, jest w pełni uzasadniony. Lektura Rodziny Monet uświadomiła mi jeszcze jedną ważną rzecz - żeby nie zamykać się na różne gatunki, nawet te skierowane dla młodzieży. Te książki niejednokrotnie niosą naukę dla dorosłych i otwierają oczy na różne problemy.  

Tytuł: Rodzina Monet. Skarb
Autor: Weronika Anna Marczak 
Wydawnictwo Muza 
Ilość stron: 416 
Data premiery: 26 października 2022 

To moje pierwsze spotkanie z autorką i muszę przyznać, że niezwykle udane. Nie zabiłam to skomplikowana historia trzydziestoczteroletniej Sabiny Garncarek, która od dłuższego czasu mierzy się z problemami na tle psychicznym. Kobietę poznajemy w chwili, gdy postanawia poddać się innowacyjnej terapii, testując nowe długo działające leki. W tym samym czasie dochodzi do zabójstwa byłej kierowniczki sklepu, z którego Sabina została zwolniona. Kobietą zaczyna interesować się policja i  wszystko wskazuje na to, że mogła mieć coś wspólnego z tym przestępstwem. Sabina nie pamięta jednak tego, co się stało. Czy mimo to może czuć się niewinna? 

Sabina to kobieta z trudnymi doświadczeniami z dzieciństwa, które bardzo mocno wpływają na jej dorosłość. Bez pracy, rodziny i środków do życia, za to z traumą, stanami depresyjno-lękowymi i zanikami pamięci, wywołuje u czytelnika silne współczucie. Kiedy dziewczyna trafia w ręce policji, zaczynamy się zastanawiać, czy mogła zabić, skoro tego nie pamięta? Ale przecież już raz to zrobiła i brzemię swojego czynu nosi w sobie do dziś. 

Klaudia Muniak stworzyła thriller, w którym trudne emocje, lęk i traumatyczne przeżycia wylewają się z każdej strony. Choroba psychiczna oraz nowoczesne leczenie sprawiają, że główna bohaterka nie tylko nie ma do siebie zaufania, ale też nie daje sobie pomóc. Ta historia jest bardziej skomplikowana, niż się wydaje, ale nawet najdrobniejszy szczegół jest doskonale przemyślany. Wszystko jest po coś, każdy  element ma swoje miejsce w układance. W Nie zabiłam panuje mroczny, przygnębiający klimat. To książka, w której literackie karty spowijają gęste chmury, przenikający do kości  wiatr i ulewny deszcz, a mimo to i tak ma się ochotę na spacer z bohaterami. Ale ostrzegam, rozpoczęcie tej wędrówki jest ryzykowne, bo Muniak zabiera czytelnika do labiryntu pełnego pułapek ludzkiego umysłu i  niespodziewanych zwrotów akcji. Uprzedzam: wyjście z niego możliwe  dopiero po przeczytaniu ostatniego zdania. 

Nowogród. Rok 1941. Uciekająca ze stolicy chirurg, Alicja Sambor, trafia na samochód z rannym niemieckim żołnierzem. Kobieta wraz z córką opuściły Warszawę tuż po tym, jak jej mąż, znany profesor, lekarz Jan Sambor, został rozstrzelany przez Gestapo. Oddana swojej pracy, bijąc się z myślami, postanawia uratować nogę choremu agresorowi. Jeszcze wtedy nie zdaje sobie sprawy z tego, gdzie zaprowadzi ją chęć niesienia bezinteresownej pomocy. Chcąc w spokoju doczekać końca wojny, zdana tylko na siebie, postanawia osiąść w spokojnym miasteczku, z dala od zagrożenia. Jednak jej potrzeba pomagania powoduje, że jej drogi krzyżują się nie tylko z niemieckim komendantem miejscowego komisariatu, ale także z ukrywającymi się w lesie partyzantami. Od tej pory życie Alicji poważnie się skomplikuje, a zamiast bezpieczeństwa i spokoju, zazna wrogich spojrzeń  sąsiadów, którym będzie musiała udowodnić, że nie jest kolaborantką. 

W Lekarce nazistów czytelnik otrzyma nie tylko niesamowitą, oryginalną i trzymającą w napięciu historię, ale także pełny wachlarz uczuć i emocji. Alicja to wrażliwa kobieta, która w swoim życiu kieruje się zawsze dobrem drugiego człowieka. Po stracie ukochanego męża, los po raz kolejny nie jest dla niej łaskawy. Lekarka staje przed wyborem: czy posłuchać głosu rozsądku, czy jednak kierować się sercem? W czasach niepewnego jutra, ludzkiej krzywdy i zwątpienia, miłość może okazać się nadzieją na lepsze czasy. W przypadku Alicji jest ona jednak nie lada problemem. 

Patrząc na gatunek książki można by sądzić, że historia będzie powoli przeciekać przez palce, spokojnym i stonowanym rytmem. O Lekarce nazistów na pewno można powiedzieć wiele, ale nie to, że nic się w niej nie dzieje. Dzieje się i to bardzo dużo. Historia jest bardzo dynamiczna. Rybakiewicz często stosuje zwroty akcji, których nie powstydziłby się nie jeden autor książek sensacyjnych. A mimo to emanuje ciepłem, dobrocią i po prostu dobrą lekturą. 

Fabuła jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Wszystko idealnie do siebie pasuje i nic nie jest przesadzone. Mimo, że to romans, nie jest ona słodko-różowo-cukierkowo przesadzona, wręcz przeciwnie, chwyta czytelnika za serce właśnie swoim realizmem, a może też uniwersalnością? Bo przecież ta historia mogła wydarzyć się naprawdę. Nie tylko w wojennej rzeczywistości.

Choć to dopiero styczeń wiem, że Lekarka nazistów trafi do moich ulubionych w tym roku. O tej książce nie można zapominać, trzeba o niej rozmawiać, a już na pewno należy ją czytać! 

W ubiegłym roku udało mi się przeczytać trzydzieści książek. Oczywiście nie liczy się jakość, a nie ilość, a z tą w 2022 było bardzo dobrze. Wśród wszystkich tytułów są jednak takie, które zdecydowanie wychodzą ponad szereg. Oto moi ulubieńcy 2022 roku! 

Bartosz Szczygielski, Wydawnictwo Czwarta Strona

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Ola Płaszczyk (@nowyakapit)

Ależ to jest mocna książka! Dawno nie czytałam nic tak dobrego, a zarazem tak mrocznego i przerażającego, jak pierwszy tom serii o Kubie Sobańskim. I nie mam tutaj na myśli tylko ubiegłego roku, ale w ogóle ostatnie lata. W trakcie czytania doszło do tego, że bałam się chodzić po swoim ukochanym Krakowie, sama. Kuba Sobański to seryjny morderca, który w brutalny sposób zabija młode kobiety. Na pierwszy rzut oka nikt nie podejrzewałby, że ten zdolny, atrakcyjny student prawa, może okazać się prawdziwym psycholem. Seria Adriana Bednarka to moje przypadkowe odkrycie z krakowskich Targów książki. Zdecydowanie nie żałuje, że się na nią zdecydowałam. Niebawem premiera kolejnego tomu z Rzeźnikiem Niewiniątek w roli głównej. 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Ola Płaszczyk (@nowyakapit)

Adrian Bednarek, Wydawnictwo Zaczytani 

ZANIM WYSTYGNIE KAWA

Ta książka jest zdecydowanie inna niż wszystkie. Miejscem akcji jest kawiarnia, nie przytulna, ciepła, jasna i pachnąca kawą tylko ciemna, w piwnicznym wnętrzu bez okna, ale z niezwykłym charakterem. Sekret tego miejsca tkwi w magicznym krześle, które przenosi wszystkich odważnych by na nim usiąść, do przeszłości. Z podróży trzeba wrócić oczywiście zanim wystygnie kawa. Powieść tworzą cztery opowiadania, które niosą ze sobą nie tylko ludzkie historie, ale także refleksje. Książka ma niezwykły klimat i nie można przejść wobec niej obojętnie. Dużo w niej emocji i uczuć. Polecam! 

Kawagchuci Toshikazu, Grupa Wydawnicza Relacja 

ŚWIAT NA NOWO 

To książka, której nie mogło tu zabraknąć. Barbara Wysoczańska ma tak ogromną lekkość pisania, że nie sposób się oderwać. Historie opowiadane przez nią zawsze wywołują u mnie ciepło na sercu, razem z bohaterami przeżywam wszystkie emocje. Opowieść Janka, Szczepana i Lidii bardzo zapadła mi w pamięć. Czasy powojennej Polski. Dwóch całkowicie różnych mężczyzn i jedna kobieta, która nie wie czy posłuchać głosu rozsądku czy serca? Nie od dziś wiadomo, że miłość potrafi nieźle zamieszać, ale jednocześnie jest tym, co niejednokrotnie przytrzymuje przy życiu i daje nadzieje. Świat na nowo naładowany jest emocjami, które aż kapią z każdej strony. Dzięki temu wszystkie nastroje, rozterki, humory i uczucia bohaterów były też moimi uczuciami. Ogromnie kibicuje tej autorce! Zdecydowanie piątka z plusem! 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Ola Płaszczyk (@nowyakapit)

Barbara Wysoczańska, Wydawnictwo Filia 

W CIEMNYM, MROCZNYM LESIE 

Thriller psychologiczny, za którego wznowienie ogromnie dziękuje wydawnictwu. Książka zdecydowanie godna polecenie, nietuzinkowa, z oryginalną fabułą i miejscem akcji. W wynajętym apartamentowcu pośród gęstego lasu jest aż duszno od nadmiaru emocji. Grupa nieznających się osób trafia na wieczór panieński wspólnej, dawnej znajomej. Nikt nie wie dlaczego tam jest, a im dłużej ze sobą przebywają tym chętniej mroki z przeszłości zaczynają wychylać się z każdego kąta domu. W tej książce zobaczyłam Ruth Ware jakiej jeszcze nie widziałam, pomimo tego, że nie było to moje pierwsze spotkanie z autorką. Doskonale dopracowana fabuła, dynamiczne zwroty akcji i nieszablonowa historia. Taką Ruth chce czytać! Jeśli jeszcze nie znacie autorki to koniecznie zacznijcie swoją przygodę od tego tytułu. Więcej przeczytacie tutaj.  

Ewelina Zawadzka to mieszkanka Młynar, która na co dzień wychowuje pięcioletnią Karolcię i dba o swojego partnera Olka - lokalnego bohatera. Zawodowo, jako właścicielka zakładu pogrzebowego, zajmuje się przygotowaniem zmarłych do ostatniej drogi, co - kolokwialnie mówiąc - oznacza malowanie trupów. Nigdy nie czytałam historii opowiadanej oczami tanatoplastyka i właśnie to zachęciło mnie do sięgnięcia po ten tytuł.  

Zamieć Zuzanny Gajewskiej to kontynuacja przygód mieszkańców Młynar. Książkę można jednak czytać zupełnie niezależnie, czego jestem doskonałym przykładem. W tej części Ewelinę poznajemy w momencie, gdy cały jej świat zaczyna walić się na głowę. Choć akcja toczy się na kilka dni przed Bożym Narodzeniem, jej  problemy rodzinne zdecydowanie nie sprzyjają atmosferze świątecznych przygotowań. Na domiar złego na pobliskim cmentarzu zostają znalezione zwłoki jej koleżanki. Kontrowersyjna przedślubna sesja fotograficzna Anety i Jacka kończy się tragicznie. Młoda kobieta zostaje zamordowana, a ciało ubrane w suknię ślubną z wbitym w klatkę piersiową nożem, zostaje porzucone obok przypadkowego grobu. Przerażająca zbrodnia wstrząsa całą wioską. Rozpoczyna się poszukiwanie sprawcy.

Fabuła wymyślona przez Gajewską jest bardzo oryginalna. Kreowanie rzeczywistości zdecydowanie przychodzi autorce bardzo łatwo, dlatego Zamieć  tak dobrze się czyta. W historii mocno czuć klimat małej miejscowości, sąsiedzkiej wścibskości i tego, że każdy wie o pozostałych więcej, niż wszystkim się wydaje. Młynary to niewielka miejscowość, a po zbrodni powietrze robi się tu jeszcze bardziej gęste.  Nie będę ukrywać, że postać Eweliny  będącej  tantoplastykiem bardzo mnie zaintrygowała i w niej pokładałam największe nadzieje. W ostateczności jednak czuje trochę niedosyt. Autorka bardziej niż pracę Eweliny, przedstawiła jej życiowe rozterki.  Mimo, że dziewczyna zaangażowała się w znalezienie mordercy, to była w tym bardzo zachowawcza i ostrożna. Przez to też,  sposób prowadzenia fabuły powoduje, że Zamieć pasuje bardziej do powieści obyczajowej z wątkiem kryminalnym, niż do samego kryminału z krwi i kości. Mam jednak przeczucie, że jak tylko Ewelina upora się ze swoimi problemami i zejdzie z życiowego zakrętu to jeszcze nas czymś zaskoczy. Jej zawodowe zajęcie i detektywistyczna ciekawość mają potencjał i wierzę, że Zuzanna Gajewska jeszcze to wykorzysta.

Zamieć to książka z ciekawą historią, w którą na pewno się wkręcicie. Choć po plecach nie będzie spływać strużka potu i tak będziecie się zastanawiać, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego Aneta wbrew konwenansom zgodziła się na sesję ślubną na cmentarzu? Co na to lokalna "wąska" społeczność? I wreszcie kto odważył się na tak ryzykowny krok i wbił nóż pannie młodej? Odpowiedzi mogą okazać się zaskakujące.

Nie od dziś wiadomo, że po Burzy zawsze wychodzi słońce, ale co dzieje się po Zamieci? Myślę, że Zuzanna Gajewska odpowie na to pytanie i  jeszcze pokaże na co ją stać. Może nawet wychodząc z tej bezpiecznej strefy "soft crime" ? To mogłoby być bardzo ciekawe doświadczenie. To co, rzucamy autorce wyzwanie?

Piękne kobiety, przystojni mężczyźni, beztroskie życie w domach wyglądających jak z katalogu. Wystawne przyjęcia, wakacje w Europie, ubrania od projektantów. Brzmi jak idealne życie? Zapraszam do Greenwich, gdzie codzienność ma smak fit przekąsek i drogiego szampana. 

Nie ma tego złego to najnowsza powieść autorki nieśmiertelnej Diabeł ubiera się u Prady. Lauren Weisberger  tym razem skupia się na życiu Emilu, byłej już asystentki Mirandy Pristley. Kilka lat po odejściu z Runway'a Emily ma piękny dom, rozpoznawalność, wspaniałego męża, własną firmę i...zero spektakularnych klientów na horyzoncie. Specjalistka do spraw wizerunku celebrytów z dnia na dzień traci kolejne zlecenia. Światełkiem w tunelu może się okazać Karolina Hartwell żona senatora, która została oskarżona o prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu. Karolina nie przyznaje się do winy, a Emily wyczuwa szansę na odbudowanie swojej reputacji. 

Akcja toczy się w miasteczku Greenwich, które znane jest z luksusowych domów i jeszcze bogatszych rodzin. W tym miejscu zamiast porannej kawy w gronie koleżanek, pije się najlepszego szampana, na zajęciach fitness urządza rewię mody sportowej, a operacje plastyczne wykonuje tak często nitkowanie zębów. Jednym zdaniem błysk, szampan i splendor, a pośród tego wszystkiego one - Emily, Miriam i Karolina - główne bohaterki książki. 

Choć od premiery bestselleru z diabelną redaktor naczelną w tle minęło długo czasu, autorka nie straciła ani grama poczucia humoru. Książkę czyta się bardzo szybko i z uśmiechem na ustach. Lekka i przyjemna, idealna na odstresowanie i leniwe wieczory pod kocem. 

Emily, Karolina i Miriam pozwolą się poznać i spędzić ze sobą przyjemną chwilę. Choć każda z nich jest inna, wszystkie są do siebie podobne. Pokazują, że kobiety to siła! Czego dowiecie się od trójki bohaterek? Na pewno tego, że to co na szklanym ekranie to często wypadkowa wykreowana przez  wielu osób, a życie nie zawsze jest tylko białe i czarne i należy szukać w nim swoich ulubionych barw. 

Ciepła i zabawna, pełna (nie) idealnego życia. Pomoże się odprężyć i zapomnieć na chwilę o codzienności. I spędzić miłe chwile z kocem i gorącą herbatą.